ARKA KAPAK
Şahmelek Ve Senli'nin Yazarı Merve Akıncı'dan Serinin ilk kitabı Efsunlu adamlar kod adı 1.88
Yanımızdan geçip giden adamlar var… Bir de dönüp baktıklarımız, durup izlediklerimiz… Onlar Efsunlu Adamlar… Sırası geldikçe anlatılacaklar... Efsunlu Adamlar'ın ilki; Gökdeniz. Nam-ı diğer 1.88.
Gözlerinin mavisinden, tutkuyla bağlı olduğu Harley'inden ve görür görmez sizi rengârenk bir efsunun içine çekmesinden tanıyabilirsiniz O'nu. Tanırsınız! Güneş'i ise ona bakan güzel, yemyeşil, hüzünlü gözlerinden bilirsiniz… Diğer yarısını bulma ümidini çoktan kesmiş, yalnızca kendine güvenen eksik bir ruhtu o… Kendini rengârenk efsun kuşağının içinde bulana kadar… Güneş hazır değildi. Gafil avlanmıştı. Peki ya siz? Siz hazır mısınız? "Sakin… Çok sakin…"
Kitabın Adı: Efsunlu Adamlar
Yazar: Merve Akıncı
Sayfa Sayısı: 344
Baskı Yılı: 2015
Dili: Türkçe
Yayınevi: Müptela Yayınları
Puanım: 4/5
Goodreads Puanı: 4.30
YORUMUM:
Merhaba!
İlk önce söylemeliyim ki kitabın ilk elli sayfasında çok sinirlendim. Beni en çok sinirlendiren, Güneşin sürekli dokunsan ağlayacak modunda olması, iki kısa konuşmadan sonra aşık olup, kıskanmaya başlamak, yıllardır tanıyormuş gibi samimi olmak. Güneş'in Gökdeniz'i gördüğünde donup kalması, konuşamaması vs. Güneş'in Gökdeniz'i gördüğünde hissettikleri ve düşünceleri bir filmin ağır çekim versiyonu gibiydi ve uzun sürdü ama buna göre İlk elli sayfa da olaylar fazla hızlı geçti. Ama sonra, sonrası çok güzel! Kitap olması gerek tempoyu buldu. Olaylar ne uzadı, ne kısa kaldı her şey tam olması gereken kıvamındaydı. Kitap da Gökdeniz,hariç bütün karakterler hayatımızda karşılaştığımız insanlar. Gökdeniz gerçek hayatta ondan yok! Nasıl tatlı ya! Kitabın dili çok akıcı, ilk elli sayfa da öyle :) Sayfaları hızla çeviriyorsunuz. Gökdeniz şimdi ne yapacak?, Gökdeniz ne diyecek?, canım ya, çok tatlı ama, bende Gökdeniz istiyorum, ne çektin be Gök! Diyerek sayfaları çevirdim. Duygular çok içten hissediliyor. Özellikle okurken annemi çok özledim. Gözlerim doldu. Anneye olan sevgi çok güzel işlenmiş. Hayata dair doğru tespitler yapılmış. En acımasız duygunun insanın kendi kendisine acıması olduğu gösterilmiş.
Güneş acısı büyük olan bir kız. Ama bu acının yanında kendi kendine yaşattığı acılarda büyük. Ben gerçekten güçlü kadın karakterleri seviyorum. Güneş'e arkadaşları ne kadar güçlü olduğunu söylesede değildi. Kendine acıması beni kitap boyunca deli etti. Dünya da en çaresiz ve acı olan şey bir insanın kendisine acıması olduğunu düşünüyorum. Yanında olanların kıymetini bilmemek, sahip olduklarını görmemek, mutluluğa kendini kör etmek gibi. Ama Gökdeniz o gözleri nasıl açtı! Bir yandan Güneş'e kızarken bir yandan da kendimi onun yerine koyduğum da aynı tepkiyi verirdim. Güneşin annesi için duygularını anlatırken, gözlerim doldu. İçim acıdı. Ama sonunda mutluluğa gözlerini açtı.
Gökdeniz! Nasıl neşeli, hayat dolu, güzel bir insan. Güneş'in yaralarını sarması, sarılması çok güzel :) Ama arkadaşı bu adamı tanıyamamış. cık cık cık! Gök'ün esprileri kitap boyunca yüzümü güldürdü. Çok tatlı ya!
Ama en sevdiğim Bay Ayı oldu :)
NOT: Kitap da baskı hataları vardı bir paragraf tekrar yazılmıştı, kelimeler de hatalı yazım vardı, bunlar beni üzdü bu kadar :)
